Koniec XIX wieku: inżynier Henri Vidal opuszcza Paryż, by udać się do miejscowości Ragz, położonej na kresach Węgier. Cieszy się na myśl, że będzie obecny przy małżeństwie swego brata młodszego Marca z Myrą Roderich, córką węgierskiego lekarza. Podczas podróży po Dunaju, Henri słyszy tajemniczy głos wymawiający groźby przeciw narzeczonym, i wierzy, że stał się ofiarą halucynacji słuchowej. W Ragz jest bardzo przyjaźnie przyjmowany przez rodzinę Roderichów. Szczególnie sympatyzuje z kapitanem Haralanem, bratem Myry. Doktor Roderich powiadamia go, że niejaki Wilhelm Storitz, syn sławnego niemieckiego alchemika, także oświadczył się dziewczynie i dodaje, że ubiegający się o rękę córki nie krył swego niezadowolenia. Podczas bankietu zaręczynowego wydanego przez rodzinę Roderichów dochodzi do nadprzyrodzonego wypadku: w czasie, gdy rozbrzmiewa nienawistny śpiew, niewidzialna istota rozdziera kontrakt ślubny i kradnie koronę zaręczonej panny. Rewizja dokonana w mieszkaniu Storitza doprowadza do odnalezienia tego przedmiotu; winowajca więc zostaje ewidentnie wskazany. Nieco później zostaje przerwana przez tego złośliwego osobnika sama ceremonia małżeństwa. Myra, terroryzowana, wydaje się być pozbawiona zmysłów i pozostaje w rodzaju odrętwienia; potem Marc odnosi ranę od sztyletu, który ukazał się nie wiadomo skąd. Ludność Ragz, nadmiernie podrażniona takimi zdarzeniami, napada na mieszkanie Storitza i podpala je. Nagle, pomimo czujności narzeczonego, Myra znika, i okazuje się, że nie można jej odnaleźć. Kilka dni później policjant Stepark doprowadza wreszcie do otoczenia zbrodniarza kordonem żołnierzy. Dochodzi do pojedynku na szable między ciągle niewidocznym Storitzem a Haralanem Roderichem. Storitz ranny przez brata Myry nieoczekiwanie powraca do naturalnej ludzkiej postaci. Następuje kolejny, nagły zwrot akcji: Myra, zupełnie uzdrowiona, pojawia się, ale na nieszczęście została uczyniona niewidzialną z powodu podania jej wcześniej przez Storitza pewnego napoju. Niedługo później ona poślubia Marca i z rezygnacją akceptuje swoją rolę niewidzialnej towarzyszki jego życia. W wersji rękopisu Juliusza Verne’a Myra nigdy nie powraca do stanu widzialnej postaci. INFORMACJE DODATKOWE: Powieść pośmiertnie została przerobiona przez Michela Verne’a, który, na wniosek wydawcy, musiał zmienić epokę akcji, która toczyła się początkowo na koniec z XIX wieku, a u niego w połowie XVIII wieku. Wymagało to licznych zmian w słownictwie. Również zostało zmodyfikowane zakończenie: kres tej niezwykłej sytuacji położy szczęśliwe rozwiązanie, gdyż kilka miesięcy później, dając życie swemu dziecku, młoda kobieta znowu staje się normalną dzięki krwotokowi , który wydalił z jej organizmu nieszczęsny środek podany przez Storitza.